මන්ත්‍රීවරුන්ගේ මිල ඉහළ ගියේ ඇයි?

ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයා ප්‍රධාන තවත් අය විසින් සති දෙකකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ  අල්ලමින් ඉන්න අඩවුවෙන් පැහැදිලි වන පළමු කාරණය වන්නේ ලංකාවේ පවතින ව්‍යවස්ථාව යටතේ විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය අතර බල තුලනය කෙතරම් දුර්වලද කියන එකයි.

තවමත් ඇති වී තිබෙන්නේ විධායකය හා ව්‍යවස්ථාදායකය අතර ගැටුමක් පමණයි. ඉදිරි සතිය තුළ දී බොහෝ විට ප්‍රශ්නයට අධිකරණය මැදිහත් වන ආකාරයත් බලා ගන්න පුළුවන් වෙන්න ඉඩ තිබෙනවා. එයින් ප්‍රශ්නය විසඳෙයිද නැත්නම් තවත් ඔඩු දුවයිද කියන එක පිළිබඳවනම් සැකයකුයි තියෙන්නේ.

පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් එක්ක ප්‍රශ්නය වඩා සංකීර්ණ වී තිබෙනවා. අධිකරණයේ මැදිහත්වීම සිදුවන ආකාරය අනුව එය මීට වඩා සංකීර්ණ වීමේ අවදානමකුත් තිබෙනවා. ඒ ගැන කතා කිරීම අපි පසුවට තියමු.

ප්‍රශ්නය පටන් ගත්තේ ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් නැති පුද්ගලයෙකු අගමැතිවරයා ලෙස පත් කිරීමත් සමඟයි. ඒ මොහොතේ හා පසුව කවුරු මොනවා කිවුවත් ජනාධිපති සිරිසේන විසින් මහින්දව අගමැති සේ පත් කරන මොහොතේ මහින්දට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක සහයෝගය නොතිබුණු බව සියලු පාර්ශ්වයන් විසින් පිළිගන්නා කරුණක්.

මහින්ද-මෛත්‍රී කණ්ඩායම විසින් උත්සාහ කළේ පාර්ලිමේන්තුව රැස් වන්නට පෙර කවර ආකාරයකින් හෝ බහුතරය හදාගන්නයි. ඒ උත්සාහය තුළ තිරය පිටුපස සිදු වූ බොහෝ දේ රටේ බොහෝ දෙනෙක්ට තිරය විනිවිද දකින්නට හැකි වුනා. කෙසේ වුවත්, අවසානයේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින තැනට ජනාධිපතිවරයා තල්ලු වුනේ කවර ආකාරයකින් හෝ පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරය හදා ගැනීම අසීරු බව පෙනී යාමෙන් පසුව බව පැහැදිලියි.

තමන් විසින් තෝරා පත් කරගත් මහජන නියෝජිතයින් කරවල හාල්මැස්සන් සේ අලෙවි වීම බොහෝ දෙනෙකුගේ ජුගුප්සාවට භාජනය වූ කරුණක්. මහජන නියෝජිතයින් පක්ෂ මාරු කිරීම වලක්වන නීති ගෙන ආ යුතු බව කියමින් බොහෝ දෙනෙක් අදහස් පළ කර තිබුණා.

ජේආර් ජයවර්ධන විසින් 1978 ව්‍යවස්ථාව හඳුන්වා දුන් මුල් කාලයේ මහජන නියෝජිතයින්ට පක්ෂ මාරු කිරීමේ හැකියාවක් තිබුණේ නැහැ. නමුත්, ඒ කාලයේ තත්ත්වය වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වූ බව කියන්න බැහැ. එවැනි තත්ත්වයක් තුළ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු කියන්නේ පක්ෂ නායකයින්ගේ වහලුන් පිරිසක් පමණයි. මේ තත්ත්වය වෙනස් වුනේ අධිකරණ තීන්දු මතයි.

දැන් ඉන්න  පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු කියන්නේ පක්ෂ නායකයින්ගේ වහලුන් නොවේද කියා කාට හෝ අහන්න පුළුවන්. නමුත්, අප මේ තත්ත්වය දෙස බැලිය යුත්තේ ජේආර්ගේ කාලයට සාපේක්ෂවයි.

සිදු වන්නේ කුමක් වුවත්, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු යනු තමන් නියෝජනය කරන පිරිස් වල මතය නියෝජනය කළ හැකි පුද්ගලයින් විය යුතුයි. ඒ මතය කිසියම් මන්ත්‍රීවරයෙකුගේ දේශපාලන පක්ෂයේ මතය සමඟ නොගැලපෙන අවස්ථා තිබෙන්න පුළුවන්.

මේ විදිහට කිවුවත් මන්ත්‍රීවරුන්ට ස්වාධීනව අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට ලැබී තිබෙන අවකාශය ඔවුන් විසින් අවභාවිතා කරනවානම්, ඔවුන් කැමැත්තෙන්ම මුදලට හෝ වෙනත් වරදාන වෙනුවෙන් විකිණෙනවානම් කළ හැක්කේ කුමක්ද?

පසුගිය දෙසතියේ සිදු වූ දෑ වලින් පිළිබිඹු වූ දෙවැන්න එවැනි තත්ත්වයන් සම්පූර්ණයෙන් වලක්වා ගැනීම කෙසේ වුවත්, සෑහෙන තරමකින් පාලනය කරගත හැකි තරමට ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් බවයි.

ලංකාවේ මහජන මන්ත්‍රීවරුන් මුදලට විකිණීම ඒ අයගේ හෝ ඒ අයව මිල දී ගන්නා අයගේ පමණක් වැරැද්දකින් සිදුවන්නක් නොවෙයි. ඒ අයව තෝරා ගන්නා ඡන්දදායකයින් විසින් වක්‍රව එවැනි කටයුතු අනුමත කිරීමත් එයට හේතුවක්. එය එසේ නොවන විට මහජන මන්ත්‍රීවරයෙකු විසින් මුදලට පක්ෂපාතීත්වය මාරු කිරීමේ ආවස්ථික පිරිවැය විශාල ලෙස ඉහළ යාම හේතුවෙන් මේ ආකාරයට මන්ත්‍රීවරුන් මිල දී ගැනීම වඩා අසීරු කාර්යයක් බවට පත් වෙනවා. පසුගිය දෙසතිය තුළ දකින්නට ලැබුණේ ඒ තත්ත්වයයි.

ලංකාවේ සාමාන්‍ය ඡන්දදායකයා මේ වන විට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාදාමය තුළ සෑහෙන තරම් සක්‍රිය දායකත්වයක් සපයනවා. ඒ හමුවේ, විධායකයට, ව්‍යවස්ථාදායකයට වගේම අධිකරණයටත් රිසි සේ පිස්සු කෙළින්න තිබෙන හැකියාව සෑහෙන තරමකින් සීමා වෙනවා.

ලාංකීය ඡන්දදායක ප්‍රජාව ඇතුළේ සිටින නිර්පාක්ෂික ප්‍රතිශතය එන්න එන්නම වැඩි වෙනවා. දේශපාලන පක්ෂ වල වහලුන් නොවන විශාල පිරිසක් මහින්ද විරෝධී කණ්ඩායමේ වගේම රනිල් විරෝධී කණ්ඩායමේත් ඉන්නවා. මතවාදී ස්ථාවරයක එල්බ සිටීමත් තමන්ගේ පක්ෂය කියන ඕනෑම දෙයක් කිරීමත් එකක් නොව දෙකක්. තර්කානුකූලව ස්වාධීන තීරණ ගැනීමේ හැකියාවක් තිබෙන පළමු කණ්ඩායම එන්න එන්නම ශක්තිමත් වෙනවා. ඉදිරියේ පැවැත්වෙන ඕනෑම මැතිවරණයක අවසන් ප්‍රතිඵලය තීරණය කරනු ඇත්තේ මේ පිරිසයි.

ව්‍යවස්ථාවේ මොන තරම් හිල් තිබුණත්, මේ මොහොතේ ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයේ ශක්තිය අවතක්සේරු කළ යුතු නැහැ.

(Cartoon by Awantha Artigala https://www.facebook.com/Awantha.artigala/photos/a.580926191924881/2735286016488877/?type=3&theater)