තිලීපන්ගේ මාරාන්තික උපවාසය

ලංකා ඉතිහාසයේ අඳුරුතම කාල පරිච්ඡේදයක් ලෙස සැලකිය හැකි 1987-89 කාලය පසුකර පැමිණ, අද දක්වා ජීවත් වීමට වාසනාව ලබා ඇති අපේ පරම්පරාවේ අයට ඒ කාලය ජීවිතයේ අමතක කළ නොහැකි කාලපරිච්ඡේදයක් වුවත්, ඒ කාලයෙන් පසුව ඉපැදුණු හා ඒ කාලයේ කුඩා දරුවන්ව සිටි අද සිංහල බ්ලොග් කියවන බොහෝ දෙනෙකුට ඒ කාලයේ ලංකාවේ පැවති තත්ත්වය ගැන නිසි අවබෝධයක් නැති වීම තේරුම් ගැනීමට අපහසු කරුණක් නොවේ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මුල්ව බිහි කළ දේශප්‍රේමී ජනතා ව්‍යාපාරයේ භීෂණය හා එයට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක වූ රජයේ නිල ආරක්ෂක අංශ වල හා ප්‍රා, කහ බළල්ලු වැනි නිල නොවන මිනීමරු කල්ලි වල ප්‍රති භීෂණය හමුවේ වරක් හෝ මරණ භය නොදැනුණු අයෙක් ඒ කාලයේ දකුණේ සිටියාදැයි සැක සහිතය.

දකුණේ තත්ත්වය මෙසේ වෙද්දී, මේ කාලයේ උතුරේ ජනතාව ජීවත් වුනේ එල්ටීටීඊ සංවිධානය ඇතුළු වෙනම රාජ්‍යයක් ලබා ගැනීම සඳහා සටන් කළ දෙමළ සංවිධාන රාශියක, ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාවේ හා ලංකාවේ ආරක්ෂක අංශ වල භීෂණයට මුහුණ දෙමිනි. දැන් සිංහල බ්ලොග් කියවන බොහෝ දෙනෙකුට ප්‍රභාකරන්ගේ මරණයෙන් අවසන් වුනු ඊළාම් අරගලයේ පසුකාලීන අදියර ගැන අමුතුවෙන් විස්තර කරන්නට අවශ්‍ය නැතත් එහි මුල් යුගය ගැන හරි හැටි නොදන්නා අය ඕනෑ තරම් සිටින්නට පුළුවන.

ලංකාවේ ඊළාම් අරගලයේ ඓතිහාසික විකාශනය ගැන සාකච්ඡා කිරීම පැත්තකින් තැබුවොත්, ඊළාම් යුද්ධයේ ආරම්භය 1983 බව පුළුල් ලෙස පිළිගැනෙන කරුණකි. එම වසරේදී, උතුරේදී හමුදා සාමාජිකයින් 13 දෙනෙකු මරා දමනු ලැබීමත්, එයින් පසුව දකුණේ ඇති වූ ජාතිවාදී කෝලාහල ගැනත් ඕනෑ තරම් කතා කෙරී තිබේ. මේ සිද්ධියෙන් පසුව, උතුරේ සන්නද්ධ සංවිධාන වලට අළුත් සාමාජිකයින් ආකර්ශනය කර ගැනීම වඩා පහසු වූ අතර එය එම සංවිධාන වල සීඝ්‍ර වර්ධනයට හේතුවිය.

මෙහිදී, එල්ටීටීඊ සංවිධානය නොකියා උතුරේ සන්නද්ධ සංවිධාන ලෙස සඳහන් කළේ ඒ කාලයේ එවැනි සංවිධාන ගණනාවක් තිබුණු බැවිනි. මෙම සංවිධාන අතර උමා මහේෂ්වරන්ගේ ප්ලොට් සංවිධානය, වී බාලකුමාර්ගේ ඊරෝස් සංවිධානය, ශ්‍රී සභාරත්නම්ගේ ටෙලෝ සංවිධානය හා කේ පත්මනාභගේ ඊපීආර්එල්එෆ් සංවිධානය ඊළාම් යුද්ධයේ මුල් අදියරේදී එල්ටීටීඊ සංවිධානය සමඟ යම් තරමකින් කරට කර සිටි සංවිධානයි. 1987-89 කාලය එල්ටීටීඊ සංවිධානය විසින් අනෙකුත් දෙමළ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් සමූලඝාතනය කිරීමෙන් හෝ තම සංවිධානය තුළට අවශෝෂණය කර ගැනීම හරහා දියකර හරිමින් උතුරේ ප්‍රධාන සන්නද්ධ කණ්ඩායම ලෙස ඒකාධිකාරයක් අත්කරගත් යුගයයි.

අනෙකුත් සන්නද්ධ කණ්ඩායම් යටපත් කිරීමෙන් පසුව එල්ටීටීඊ සංවිධානය උතුරේ ශ්‍රී ලංකා රජයට එරෙහි ප්‍රබල බලවේගයක් ලෙස ඉස්මතු විය. එවක ජනාධිපති වූ ජේ ආර් ජයවර්ධනගේ රජයේ ජාතික ආරක්ෂක ඇමති ධුරය ලලිත් ඇතුලත්මුදලි විසින් දැරූ 1987 මැද භාගයේදී, බ්‍රිගේඩියර් ඩෙන්සිල් කොබ්බෑකඩුව හා කර්නල් විජය විමලරත්න වැනි හමුදා නායකයන්ගේ මෙහෙයුමෙන් සිදු කෙරුණු වඩමාරච්චි මෙහෙයුම ඒ වන විට ශ්‍රී ලංකා ආරක්ෂක හමුදාවන් විසින් සිදු කර තිබුණු සාර්ථකම මෙහෙයුමක් වූ අතර ජූනි මාසයේ මුල වන විට එල්ටීටීඊ සංවිධානය සෑහෙන දුරකට පසුබැස සිටියේය.

යුද මෙහෙයුම නවතා එල්ටීටීඊ සංවිධානය සමඟ දේශපාලන සාකච්ඡා පවත්වන මෙන් ඉන්දියාව ජයවර්ධන රජයෙන් ඉල්ලා සිටියද ජයවර්ධන රජය ඒ ඉල්ලීම ගණනකට ගත්තේ නැත. මෙය ඉන්දියාවේ සතුටට හේතු නොවූ අතර, එම නොසතුට පෙන්වමින් ඉන්දියාව විසින් 1987 ජූනි 2 වන දින මානුෂික ආධාර රැගත් නිරායුධ බෝට්ටු යාපනයට එවුවද, ලංකාවේ නාවුක හමුදාව මුල්වී එම බෝට්ටු ආපසු හරවා යැවිණි.

ඉන්දියාවේ බෝට්ටු සාර්ථක ලෙස ආපසු හරවා යැවුනද ලංකාවට ඒ ගැන සතුටු වන්නට ලැබුණේ දින දෙකක කාලයක් පමණි. ප්‍රහාරක ගුවන් යානාද සමඟ ලංකාවේ ගුවන් සීමාව උල්ලංඝනය කළ ඉන්දියාව මුහුදෙන් එවන්නට බැරි වූ ආහාර හා ඖෂධ උතුරට ගුවනින් හෙළුවේය. ඉන්දියාවේ මේ බලහත්කාරය හමුවේ ජයවර්ධන රජයට ඉන්දියාව හමුවේ හිස නමා සිය යුද මෙහෙයුම් නතර කරන්නට සිදුවිය.

ඉන්දියාව විසින් ගුවනින් "පරිප්පු හෙළීමෙන්" පසු ඉතා කෙටි කාලයක් තුළ 1987 ජූලි 29 දින ජේ ආර් ජයවර්ධන හා රජීව් ගාන්ධි විසින් ඉන්දු-ශ්‍රී ලංකා  ගිවිසුම අත්සන් කළ අතර, ලංකාවට පළාත් සභා හඳුන්වා දුන් දහතුන්වන ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධනය මෙන්ම ලංකාවට ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව පැමිණීම මේ ගිවිසුමේ ප්‍රතිඵලය. ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට පැමිණි රජීව් ගාන්ධිට නාවික සෙබල විජිත් විජයමුණිගේ රයිපල් පහර කන්නට සිදුවූ අතර පසුව එල්ටීටීඊ මරාගෙන මැරෙන ප්‍රහාරයකට ගොදුරුව ජීවිතය නිමා කරන්නට විය. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් දකුණේ ඉන්දීය විරෝධය රාජ්‍ය විරෝධය සමඟ සාර්ථක ලෙස බද්ධ කරමින් ඇරැඹු සන්නද්ධ අරගලය එම පක්ෂයේ නායකත්වය මුළුමනින්ම විනාශ වීමෙන් අවසන් විය.

ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව ලංකාවට පැමිණියේ දිග්ගැසුණු යුද්ධයක යෙදීමට නොවේ. ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම ප්‍රකාරව ලංකාවේ පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක කරන අතර උතුරේ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් නිරායුධ කිරීම ඉන්දියාවේ ආරම්භක අභිප්‍රාය විය. කෙසේවුවද, මෙය අවසන් වූයේ එල්ටීටීඊ සංවිධානය විසින් ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාවට එරෙහිවද යුද්ධ ප්‍රකාශ කිරීමෙනි.

එවකට විසිතුන් හැවිරිදි සරසවි සිසුවකු වූ රාසයියා පාර්තිපන් හෙවත් තිලීපන්ගේ මාරාන්තික උපවාසය ඇරඹුණේ ලංකාවේ දෙමළ ප්‍රශ්නය විසඳීම ඉන්දියාව විසින් භාර ගැනීමෙන් පසුව, එල්ටීටීඊ සංවිධානය හා ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව අතර අර්බුද පැන නඟිමින් පැවති වාතාවරණයකය. මේ වන විට තිලීපන් එල්ටීටීඊ සංවිධානයේ යාපනය දේශපාලන නායකයාව සිටියේය.

උතුරේ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් විසින් ඔවුන් සතුව තිබුණු ආයුධ ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව වෙත භාරදෙනු ලැබ ඔවුන් විසින් උතුරේ සිය බලය තහවුරු කර ගනිමින් සිටිද්දී සිය අපේක්ෂාවන් ඉටුවන බවක් පෙනෙන්නට නොතිබීමෙන් කණස්සල්ලට පත් එල්ටීටීඊ සංවිධානය විසින් 1987 සැප්තැම්බර් 15 දින කොළඹ ඉන්දීය මහ කොමසාරිස් වෙත ඉල්ලීම් පහක් ඉදිරිපත් කරමින් පැය 24ක් ඇතුළත පිළිතුරක් ඉල්ලා සිටියේය. මේ ඉල්ලීම් පහත ඒවාය.

1. හදිසි නීතිය යටතේ හා ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පණත යටතේ රඳවාගෙන සිටි දේශපාලන සිරකරුවන් නිදහස් කිරීම
2. පුනරුත්ථාපනය යන ලේබලය යටතේ ශ්‍රී ලංකා රජය විසින් කරන සිංහල ජනපදකරණය නැවැත්වීම
3. අන්තර්වාර පරිපාලන ඒකකයක් ඇති කරන තුරු සියළු පුනරුත්ථාපන කටයුතු අත්හිටවීම
4. උතුරු නැගෙනහිර පළාත් වල අළුතින් පොලිස් ස්ථාන ඇති කිරීම අත්හිටවීම
5. ග්‍රාමාරක්ෂක භටයින් නිරායුධ කිරීම හා හමුදා/ පොලිස් භාරයේ ඇති පාසැල් ගොඩනැඟිලි මුදාහැරීම.

මේ ඉල්ලීම් වලින් පෙනෙන්නේ ඉන්දීය සාමසාධක හමුදාව විසින් උතුරේ සන්නද්ධ කණ්ඩායම් නිරායුධ කරමින් සිටියදී ශ්‍රී ලංකා රජය විසින්ද උතුරේ සිය බලය තහවුරු කර ගනිමින් සිට ඇති ඇති බවයි.

එවක ඉන්දීය මහ කොමසාරිස් වූ ජේ එන් ඩික්සිත් විසින් ලිපියට ප්‍රතිචාර ලබාදෙනු තබා අඩුවශයෙන් ලිපිය ලැබුණු බව හෝ දැනුම් නොදුන්නේය. දින දෙකකට පසු 1987 සැප්තැම්බර් 15 දින නල්ලූර්හි කන්දසාමි කෝවිලේදී තිලීපන් විසින් මාරාන්තික උපවාසයක් අරඹන්නේ ශ්‍රී ලංකා රජය ලවා ඉහත ඉල්ලීම් ඉටුකරගැනීම පිණිස ඉන්දියාව පෙළඹවීමේ අවිහිංසාවාදී ක්‍රියාමාර්ගයක් වශයෙනි.

මාරාන්තික යන වචනයේ තේරුම මරණයෙන් අවසන් වන යන්නයි. එහෙත්, මාරාන්තික උපවාස ලෙස ප්‍රචාරණය කරමින් ආරම්භ කරන බොහෝ උපවාස එලෙස මරණයෙන් අවසන් නොවේ.

තිලීපන්ගේ උපවාසය දින දොළහක කාලයක් පැවති අතර මේ කාලය තුළ ඔහුගේ ප්‍රකාශ ඇතුළු සිදුවීම් එල්ටීටීඊ සංවිධානයේ නිදර්ශනම් රූපවාහිණී නාලිකාව මඟින් යාපනය අර්ධද්වීපය තුළ ප්‍රචාරය කෙරුණේය. ආහාර හෝ ජලය ලබා නොගනිමින් දින දොළහක කාලයක් පුරා තිලීපන් විසින් කළ මේ මාරාන්තික උපවාසය දෙමළ ජන විඥානයේ නොමැකෙන සලකුණක් ඇති කළත්, උපවාසය නිසා එයට පාදක වූ ඉල්ලීම් කිසිවක් ඉටු නොවුණේය.

තිලීපන්ගේ මාරාන්තික උපවාසය 1987 සැප්තැම්බර් 26 දින අවසන් විය. ඒ, එල්ටීටීඊ නායක වේළුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් විසින් දෙළුම් යුෂ පෙවීමෙන් පසුව හෝ නල්ලූර් කෝවිලේ ප්‍රධාන පූජකයා විසින් ඔහුගේ නළලේ තිරුනීරු ගෑමෙන් පසුව නොවේ. ක්‍රමයෙන් අවයව දුර්වල වී කෝමා තත්ත්වයකට පත්ව සිටි තිලීපන් අවසානයේ සිය තරුණ ජීවිතය තමන් විශ්වාස කළ අරමුණු වෙනුවෙන් කැප කළ බැවිනි.

නිරපේක්ෂ වීරයින් මෙන්ම ද්‍රෝහීන්ද නැත. 1987-89 කාලයේ විවිධ දේශපාලන බලවේග සමඟ සිටි ලලිත් ඇතුලත්මුදලි, රාජිත සේනාරත්න, රෝහණ විජේවීර, වේලුපිල්ලේ ප්‍රභාකරන් වැනි පුද්ගලයින් ඇතැම් පුද්ගලයින්ගේ වීරයින් හෝ විමුක්තිදායකයින් වෙද්දී තවත් අයට අනුව කෲර මිනීමරුවන් වන්නේ එබැවිනි.

තිලීපන්ගේ කැපකිරීම නිසා ඔහුගේ උපවාසයට මුල්වූ කරුණු ඉටු නොවුණත්, දෙමළ ජනතාවගේ වීරයෙකු වන්නට ඔහුට හැකි විය. එල්ටීටීඒ සංවිධානයට තවත් වසර විසිදෙකක් පුරා සාමාජිකයින් බඳවාගැනීමට තිලීපන්ගේ කැපකිරීම ඉමහත් පිටිවහලක් විය. මහවිරුවෙකු ලෙස සැමරුණු තිලීපන්ගේ සිරුර යාපනය වෛද්‍ය විද්‍යාලයට ලබාදෙනු ලැබූ අතර, ඔහු වෙනුවෙන් දශක ගණනක් පුරා විරු ගී ලියැවිණි.

දෙමළ ඊළාම් අරගලය යුදමය ලෙස පරාජය කෙරුණේය. එහෙත්, ඒ හේතුවෙන් දෙමළ ඊළාම් මතවාදය පරාජය කෙරුණේ නැත. සීමා මායිම් නැති බ්ලොග් අවකාශය නිසා  ඊළාම් අරගලයෙන් ආශක්තව සිටින්නන්ටද සිය අදහස් නිදහසේ පළ කිරීමට ඉඩ සැලසී තිබේ. තිලීපන්ගේ අවසන් දින දොළහ ගැන සටහන් බ්ලොග් අඩවි වල ලියැවෙන්නේ එබැවිනි.

(Image: Wikipedia)